موسیقی آرمانی_لادن گلچین: در روزهای اخیر که بعد از قریب سه سال دوری مردم از تمامی دورهمی‌های اجتماعی از جمله برگزاری کنسرت‌ها؛ هنرمندان، مجدد اجراهایشان را از سر گرفته‌اند، شاهد استقبال گرم مردم از خوانندگان مورد علاقه‌شان هستیم.
طبق روال گذشته، خوانندگان و موزیسین‌ها به شکلی کاملا فشرده، شهر به شهر دور ایران، تور کنسرت‌های خود را برای طرفدارانشان اجرا میکنند.
بعد از دوران دشوار و طاقت‌فرسای کرونایی که همگی از سر گذراندیم؛ به شخصه وقتی تکه فیلم‌های منتشر شده از سالن کنسرت‌ها را به تماشا می‌نشینم، از وجد و شادمانی هموطنانم به سُرور می‌آیم.
از طرفی، به دلیل اعتقادات مذهبی‌ای که در میان ما ایرانیان مسلمان رواج دارد، سه ماه از سال که با ماه‌های قمری شامل رمضان، محرم و صفر مصادف می‌شود؛ فعالیت‌های موسیقایی و تمامی کنسرت‌ها در کشور ما لغو می‌گردد و به تعویق می‌افتد؛ در همین راستا سالن‌داران تنها نُه ماه از سال را فرصت دارند سالن‌هایشان را در اختیار اهالی و مخاطبین موسیقی قرار دهند.
این زمان شاید به ظاهر زمان کمی نباشد، هرچند که با توجه به تعداد هنرمندان و سبک‌های مختلف موسیقی شامل: (پاپ، کلاسیک، راک و رپ) و در مقابل، کمبود سالن‌های استاندارد، لازم است این بازه زمانی در بین همه افراد به شکل تقریبا یکسانی تقسیم گردد.
اما در کنار همه این عوامل، چه پیش از کرونا و چه حالا؛ ما همواره شاهد ترافیک برگزاری کنسرت‌ها بوده و هستیم که گویا برخی از تهیه‌کنندگان موسیقی، به این شب‌نشینی و دورهمی مردم با هنرمندان مورد علاقه‌شان، شکل و شمایل مسابقه می‌دهند و انگار قصد دارند با اختصاص دادن سانس‌های بیشتری در شب‌های متعدد به خواننده‌ای که با او قرارداد دارند، برای وی حریف بطلبند و بعضا بدشان هم نمی‌آید در این بین، جنگ و جدالی راه بیندازند و از آبی که گل‌آلود کرده‌اند، ماهی بگیرند و گوی رقابت را از سایر هنرمندان بربایند!
اینجاست که مافیا بازی‌ها و پارتی‌بازی‌ها کم‌کم جایی برای لذت بردن مخاطب از هنرمند مورد ستایشش و عشقبازی متقابل هنرمند با مردم باقی نمی‌گذارد.
گفتنی است از سال‌های پیش از کرونا همه ما به خوبی به خاطر داریم که این ترافیک برگزاری کنسرت، همیشه خود هنرمندان را نیز اذیت کرده و همواره با بیان کردن جملاتی از این قبیل که ما به عشق مردم و هوادارانمان، این سختی‌ها و فشردگی را تحمل می‌کنیم، رو به‌رو شده‌ایم.
صرف‌نظر از بعد مالی‌ای که برگزاری کنسرت برای تک‌تک افراد ذینفع در آن دارد، ضروری است سلامتی هنرمندان کشورمان در وهله اول مدنظر قرار گیرد.
چرا که هنرمند باید تاب و توان اجرای زنده در شب‌های پیاپی را داشته باشد؛
اگر تهیه‌کنندگان قصد کنند تا پای ِ فشردن شیره جان هنرمند، او را پیوسته روی استیج بفرستند، نیک می‌دانیم که دست آخر اولین متضرر خود آن‌ها هستند.
این اعتراض که هنرمندان عزیزمان در گفت‌و‌گوهایشان عنوان میکنند که در شب‌های برگزاری کنسرت، فرصت نمی‌کنند به خانه‌هایشان بروند و در کنار خانواده‌هایشان باشند را، همگی در مصاحبه‌های این افراد مرتب شاهد بوده‌ایم.
آخر شب خسته از این شهر به آن شهر رفتن، از این سالن کنسرت در شهر شمالی رشت، خود را رساندن به کیش و بندرعباس در جنوبی‌ترین نقطه ایران عزیزمان، پروازهای متعدد با هواپیما، نشستن در سالن‌های انتظار فرودگاه، فشار جوی موجود در پرواز، بی‌خوابی، خستگی، تمرین‌های پیوسته، همه و همه کاملا یک انسان عادی و معمولی را در دراز مدت از پا در می‌‌آورد.
مواردی از قبیل افت فشار خون و بالا رفتن آن، گرفتگی شدید صدا، آسیب به ریه و حنجره خواننده که در بسیاری موارد آن‌ها را راهی بیمارستان می‌کند، از لحاظ اخلاقی و انسانی به هیچ وجه قابل قبول نیست و بدتر باعث نگرانی و دلهره عزیزان آن‌ها و هوادارانشان می‌شود که همه و همه این عوامل در یک کلمه خلاصه می‌شود: فشار زیاد کاری و استراحت کم و قسمت فاجعه‌تر ماجرا، افتادن هنرمند از چشم مخاطب می‌شود!
در خور شان فرهنگ ایران عزیزمان است که این مهم با یک مدیریت صحیح در برگزاری تور کنسرت‌ها به راحتی و البته کاملا اصولی حل و فصل گردد.
